Buteyra

Bütün mesele kim olduğumuz ve kime ait olduğumuzla başlamıştı,

Ey seçilmiş!

Kendi karanlık evrenindeki örtüyü sıyırıp görünenleri bir tarafa bırak... Sırrımız seni sahiplenmeye isteklidir...

Ben Buteyra, Ben Emmon...

Hayatta inandığınız o kutsal değerlerin aşkı dururken, bir sarayın altını üstüne getiren şiirlerin peşinde koşmak... İçinde ağlayan çocuğa rağmen zamandan umut şarkıları beklemek... Sizin için kutsal öğretimizin yanında bu aşkın bir anlamı olur mu bilmem, lakin ben bunları hissederken açlığını giydiremediğim hayattan başka bir şey getiremezdim. Kanayan bir yaranın üzerindeki tanrısal merhemi göremediğim için üzgünüz. Ben de sizin gibi kutsal saydığım bir yolun peşinde ilerledim.

Ah yüce efendim! Ah yüce Silman, Bunca ölüm, inandığımızı sandığımız kutsallıklar için durmadan didinirken ben, Buteyra'nın benden istediğini götürdüm sadece. Kırmızı, en masum kutsalı anlayacağınız... Kutsallar için öldürmedim, savaşmadım. Aksine, Tanrıların çok ötesinde, inandığım şeyi götürdüm...