Çöl

Ey mum, sen yanma işinde erbapsın!
Kararan gönlüme tuttuğum mehtapsın.

Ateşe bakan gözlerinden dökülür yaşlar
Kibrit; sana özündeki yangını bağışlar.

Eridikçe çoğalır saçtığın ışık
Gör ki karanlık sana ezelden aşık.

Pervaneler bilmez senin çektiğin acıyı
Her huzme ışıkta duydugun sancıyı.

Onlar döner durur senin çevrende
Sen yanar tükenirsen ateşten kefeninde.

Duvarda gölgen bir siyah karaltı
Sende ıstırap, onda yalnız sallantı.

Bir kalem oynar senden kopan ışıkta
Sen kalemsin, şiirse kağıt denen boşlukta.