Haremin Son Gülleri

Bu kitap; 1922 yılında saltanatın, 1924 yılında da halifeliğin kaldırılmasının ardından hâlâ Osmanlı Sarayı'ndaki varlığını korumakta olan harem mensubu kadınların ve haremağalarının dramatik sonunu mercek altına alıyor.

Kitap, altı bölümden oluşuyor. Birinci bölüm giriş niteliğinde. Ömürlerini haremde geçiren kişileri farklı renkteki güllere benzeten yazar, diğer bölümleri bu benzetmeler yardımıyla anlatıyor.

Padişahın eşleri, olgun birer kırmızı güldü. Kız kardeşleri ve kızları da beyaz güle benzemekteydi. Bir de padişaha eş olmak için çabalayan, gözlerinde zekâ parıltısı taşıyan pembe güller vardı haremde. Yani öğrenci ve eş adayı olan câriyeler. Nedîme, usta, kalfa ve hizmet câriyeleri de yalnızca görevlerini yaparak ömürlerini tamamlamak zorunda olan, zamanla sararıp solan sarı güller gibiydi... Siyah gül, nasıl doğal değil de yapaysa acımasızca hadım edilen ve yapay bir kimlikle yaşamlarını sürdürmek zorunda kalan haremağaları da o kadar yapaydı. Erkek görünümlü, ancak erkeklik görevini yapamayan zavallı siyah güllerdi onlar!