Ağır Bir Dokunuş

Berlin… Bu koca şehirde, Selen yalnız yaşamaktan yorgundu. Ta ki Atakan'ı tanıyana dek.

Selen'i ecel bin katlı binanın tepesinden eliyle itercesine düşürdüğü vakit, anladı ki düşme süresi kadardı ömrünün süresi.“Hayat bitti.” dediği yerden tekrar başlattı hayatını.

Unuttuğu çok şey vardı; konuşmak, sarılmak, dokunmak, sevmek…

Bunları kısa sürede Atakan'da tamamlamak istedi.

İçinde taşıdığı ağır yükü Atakan'a anlatamazdı. Zaten onu, her gün kaybetmek korkusuyla seviyordu. “Kapat kapıları bir tanem, şu an hüzünler yanımda, birazdan yüreğim ağlayacak.” diyemezdi.

Randevusuz gelen acılarla savaşırken, insanların ön yargılarıyla karşı karşıya kaldı. Selen kendine sordu: “Yarın, yarınlar var mı?”

O, acıların verdiği olgunluğu biliyordu. Ama onun için hayat, acısız geçen gün daha değerliydi.

Kimse bilemezdi yarınını; yarınların insana neler getireceğini…