Azabın Romanı

Pavyonun patronu derhal olaya müdahale ederken Nuri’yi üç beş koruma dışarı çıkarıp pavyonun huzurunu bozmaktan yargılayıp tekme tokat dövdü. Nuri her darbe yiyişinde, her çektiği acıda Cemre’ye tecavüz edişinin diyetini ödüyormuşçasına kendini daha iyi hissetti. Gece yarısı biraz biraz bahar kokmaya başlamıştı; tıpkı doğa gibi insanında bütün canlı dürtüleri ayağa kalkar. Nuri yediği dayaktan halk kahramanı kadar onurluydu. Kendine kahramandır kimileri, kimse bilmese de onlar bu tip kahramanlıklarla beslenirler; varlıklarını o zaman anlamlı bulurlar, yüzlerinde açık bir ifade belirir, gözü pekliğin ifadesi yalnızca bedelini ödeyenlere verilir. Nuri de kendi gözünde kahraman olmuş; her yanı yara bere içinde olmasına rağmen dimdik yürüyebilecek kadar dünyaya korkusuzdu. Cemre’nin gönlünü asla yeniden; bir başkasına yar olmadan evlenebilse onunla, hayat boyu mutluluk içinde sarhoş olsalar... Ama bir azabın giderilmesi için azab duyduğun olayı telafi etmek yetmezdi. Mağdurun unutması da gerekirdi. Mağdurla azap duyan arasında böyle bir sıkı bağ vardı. Mağdur da ne kadar etkilenmişse azap o kadar derin oluyordu. Mağdur unutmadıkça azap da sürüyordu...