Beni Terk Etti

“Terk edildiğimi duyduğum anda başladı sorular, beynim durmadan birini soruyor, ötekine geçiyor. Hiçbirine cevabım yok. Yüreğim yanıyor, kalbimin acıdığını hissediyorum, beynim dönüyor, başım zonkluyor, damarlarımdaki kan fışkırıp dışarıya çıkacak. Tarafsız bakamam. “Objektif ol,” diyorum kendime. Mümkün değil. Konu benimle ilgiliyken, haksızlığı yaşarken nasıl objektif olunur? Bu benim olayım, insan tek başına acı çekerken tarafsızlık ne demek? Ailemin çığlığı andıran sesleri, tanıdıklarımın fısıltıları, arkadaşlarımın alaycı bakışları; hepsi soruyor, soruyor... “Seni neden terk etti? ” Cevabı bilmiyorum. “Beni terk etti” cümlesine ekleyeceğim hiçbir şey yok. Terk edilmek utanç verici, değersizleşiyorum. Kendime duyduğum saygı, dostlarımın beğenileri, iş yaşamımdaki onurlandırıcı şeyler göz boyamaymış.”

Önce terk edildi, sonra kaçış başladı…
Tanıdığını sandıklarının farklı yüzlerini gördü…
İyilerin kötü, kötülerin iyi olabileceğini…
Kendisi olmaktan çıktı, kirlendi; ruhu da bedeni de…
Kurtuldum dediği anda her şey yeniden başladı…
Kimse onu istemiyordu, arkadaşları da arkadaş dedikleri de…
Gerçeği kimseye söyleyemedi, kendine bile…
Sevdiği adamı geri döndüremezdi, aralarındaki aşk bile bunu sağlayamazdı…
Çünkü gerçek farklıydı…