Boşanmış Çocuklar

Bu bir kitap değil. Coşkun ve ateşli bir çocuk. Boşanmış, gözleri kanamış, cesetlerin üzerinde çadır kurmuş, abartısız, süslü püslü olmayan gerçek bir çocuk.

Yazgı ne renkti acaba? Onu boyayabilir miydi?

Dün gece yağmur yağdı mı? Hayır. Peki, gök gürledi mi? Hayır. Ya şimşek, şimşek çaktı mı? Hayır. Peki ya , babam geldi mi?

Yağmuru çok sevdiği belliydi. Bahçeye çıkıp, altında dakikalarca duruyor, kendisini ıslatarak onunla dostluğunu kutluyordu. Saçlarının ucundan süzülen damlacıkları koruyabilmek için avuçlarını açıyor, kimseye göstermeden cebine dolduruyordu. Gözlerinden dökülen damlacıklarla cebine koydukları birbirine o kadar benziyordu ki, sanki biriktirebildiklerini bir gün orta yere fırlatacak, "Beni bu kadar ağlattınız," diye hesap soracak bir çocuk.

Belki de kızaklı çekmecede yatan, dondurucu soğuktan dudakları açılmış, üşümüş ve donmuş, babası tarafından öpülmeyi bekleyen bir çocuk.