Boşver Arkadaş Dağınık Kalsın

Bir Ağustos ayıydı ve ben üşüyordum sensizliğe
Sırılsıklamdı gömleğim, titriyordu sesim
Gözyaşlarım durmuyordu, aklımı yitiriyordum
Haykırıyordum adını sokağının ucundaki kaldırımlara
Duymuyordun beni
Dayanamıyordum artık
Kaldıramıyordum bunca yaşanılanı
Tanımadığım insanlara anlatıyordum derdimi
Onlar bile suçlu buluyordu beni
Bilmiyorlardı ki
Seni sevmek çok farklı bir şeydi
Kelimeler dahi erişemezdi...