Çatal Halil_{(Bir 12 Mart Romanıdır)}

Zaman geçmek bilmiyordu, yatağında dakikalarca bir o yana bir bu yana dönüp durması anasını çileden çıkardı:

- De hadi, dedi uyku sersemliği ile de hadi, ne kımıldanıp duruyorsun bıziğin (çiş) geldiyse git et!

Oğul:
- Eriniyorum, dedi. Ana:
- Pencereden attır! Oğul çıkıştı:
- Sabahinen? Ana sinirlendi:
- Niye? Her gün pencereden ediyordun!..

Bir müddet ikisinden de ses seda çıkmadı. Ama... Mahallenin horozu ortalığı çığlığa boğdu.

Oğul, horozun sesini duyar duymaz yatağından fırlayıp baş ucundaki giysilerini koltuğunun altına sıkıştırıp, merdiven basamaklarını birer ikişer atlayarak aşağı indi.