Duman

Mazeret

Babasız kalmanın çeyrek asrında
Zamanın dindirdiği söylenen acıların toplamını
Yaşama bölüp eksik kalanlarını misliyle çarptım
Sonuç çoğalan dünyanın içsel yalnızlıkları

Ta uzaklardan seslenirdi babam:
Uzan! O dalın üzerindeki kitapları kopart
Seni bana anlatsın

Ben ağaca tırmanmak yerine
Yere düşenleri almayı seçtim
Ben toprağının başında sana layık olmadıklarımla geçirdiğim
Bir ömrü ateşledim
Ben küllerini cebimde gezdirirken
Nefesimi ölümle yüzleştirdim

Şimdi her şey akıp giderken
Dallarında birikip sarkanlara uzanamıyorum
Çünkü boyum kısa
Çünkü gölgem izin vermiyor
Çünkü mazeretler uzun