Gül Masalları

aşk da eskir
içinde kıvrılıp duran gitmek kadar.
bilmiyorum da üstelik
kalbimin bozkırından geçen abdalın
çıkınında neden taşıdığını
sesinle dolu bir evin küçücük odalarını

aşkın papatya falındaki endişesi
gibi batıl, içimde kardığımız ayna
nasıl yüzümün kesiklerinden akıyorsa
öyle bir sızıydı işte, kendi yarasını dağlayan yalnızlık.

çoğalıyor gitgide kuru yaprakların yüzümdeki hışırtısı
ve sözün sınırlarından geri dönüyor
kendi parantezine bir hayat
sızıyor sağanağımızdan içeri