Hristiyanlık Engizisyon Mahkemeleri

Ortaçağ Avrupası'nda etkisini gösteren bu teşkilat Ortaçağ Hristiyan teolojisinin bir tezahürü gibi görünsede, teorik kökenleri itibariyle klâsik Roma Kanunları'na dayanmaktadır. Çünkü Roma İmparatorluğu'nun sonlarına doğru sosyal düzenin sağlanması için antisosyal görünen bütün aktiviteler yasaklanmıştır. Bu aktiviteler büyücülük, devletin kutsallarına küfür, inkâr ve devlete ihanet olarak sıralanabilir. Bu tür davranışlarda bulunanların cezası ise Roma Kanunları'na göre ölümdür. İşte bu antisosyal aktiviteler kapsamına Hristiyanlık da girmiştir. Bu sebeple Hristiyanlık, Roma yetkilileri tarafından sıkı bir kovuşturmaya tabi tutulmuştur. Bu kovuşturmalar sonunda çok sayıda Hristiyan işkenceye maruz kalmıştır. Bütün bu uygulamalar Hristiyanlık'ın yayılmasını önleyememiştir. Roma İmparatoru Konstantin'in Hristiyanlık'ı kabulü ve Milan Fermanı'nın ilanıyla (M.S. 313); daha sonra İmparator Theodos'un (M.S. 380) Hristiyanlık'ı devlet dini haline getirmesiyle roller ve statüler tamamen değişmiştir. Böylece, Hristiyanlık o güne kadar kovuşturulan bir statüdeyken kovuşturan bir konuma kavuşmuştur. Bu kavuşmanın meyvesi Engizisyon Mahkemeleri'dir.