İçimdeki Yolculuk -1-

İnsan nereden geldiğini unutur. Niyetlerini unutur, dileklerini unutur, sözlerini unutur, yeminlerini unutur. Kendini unutur. Zorlandığı deneyimlerle karşılaştığı zaman bunun sorumlusunu başkalarında arar. Tenkid eder, yargılar, öfkelenir, kontrol etmeye çalışır ve bunun mümkün olduğunu zanneder. Onu öfkelendiren, üzen, rahatsız eden her olay ve kişinin kendi aynası olduğunu unutur. Korku eker, korku biçer ve korkularını sevgiye dönüştürmeye niyet etmiş olduğunu unutur.

Bu yanılgı içinde döner durur ve sıkıştıkça sıkışırız.

Bu döngüyü, durmadan tekrarlanan bu yanılgıyı durdurmanın tek yolu, içimizi temizlemek, yılların yorgunluğundan sonra, güneşli pırıl pırıl bir bahar sabahına uyanır gibi kendimizi yeniden tanımak, içimizdeki sevgi uyanışının yaşamımıza yansımaya başladığını sevinçle fark etmektir.

Benim yaşamım artık akışta.

Yaşamım boyunca devam edecek olan içsel temizlik çalışmalarım var. Anlamadığım, içinden çıkamadığım bir durum olunca benim cevabımı bana bulduran üstbenim var. Bir ailem, eşim ve bir işim var. Sosyal yaşamım, dostlarım, arkadaşlarım var. Yaşamımdaki herkesi tam olduğu haliyle sevmeyi ve kabul etmeyi öğrendim. Bunu herkesten önce kendime uygulamam gerektiğini anladım.

İlk defa tam istediğim gibi yaşamaya izin verdim kendime. Yaşamımdan, ailemden, evimden, çevremden, doğadan, bütün deneyimlerimden gerçek anlamda tad almaya başladım. Gerçek özgürlüğün koşulsuz sevgi ve kabul olduğunu anladım. Kitabın başında anlattığım, hep içimde olan arayışım bitti artık.

İçimdeki sevgiymiş, içimdeki huzurmuş,
Benmişim ne aradığımı bilmeden aradığım.