Kadınanam

“Ağırlaşmıştı durumu.

Köyden annesi, erkek kardeşleri, ablaları da geldi.

Hastane odasına sığmıyorduk. Hepsiyle vedalaştı.

Doktorun gözlerini yere çivilemesi sona gelindiğinin işaretiydi.

Bilincinin yavaş yavaş yittiği söylendi.

Kucağımdaydı.

Çocuklarının adını fısıldayarak son nefesini verirken, o sırtımı kaşıdığı elleri yumuşacık oluvermişti.

Tenindeki tüm pullar yok oldu.

Kekik koktu oda.

Yürek sızısıydı bedenimizi sarsan.

Hemşiresi, doktoru, diyaliz dostları ağlıyordu.

Üvey değil, kadınanamdı kaybettiğim.”