Kod Adı Yeşil

Şu an tüm ağırlığı, tüm acıları, tüm coşkusu, renk ahengiyle ve tüm paradoksuyla sürüyor hayat... Umut yüklü hayaller bile kuramaz haldeyiz. Hani atalarımız demiş ya "Ölü toprağı serpilmiş üzerimize." diye, bir türlü atılmıyor, atamıyoruz bu toprağı üzerimizden ama atılması da gerekiyor.
Neden mi? Gözümüzün alabildiği her şey bir neden, bir mesele haline gelmiş. Belki de artık elden ele bugüne kadar getirdiğimiz gelenek halini alan yapı, iki bini geçtiğimiz ve artık uzay çağına attığımız adımımızı alıştırmaya çalışırken, sinek pisliği olup mide bulandırmaya başlamış.
Çeteler devletleşirken kocaman devlet bölünmeye çalışılıyor. Sanat kavramı, ağzı bir cümleyi biraz doğruca sarf eden, adeta bitpazarı kıvamında. Ya devletimizin vekilleri? Şatolarında gününü gün ederken ara sıra Meclis'e hır çıkarmaya gidip, dışarıya çıkmışken de sokaktaki insanların gönüllerini alıyor ve bolca cumhur cemaat "hükümet boz yap" oyunu oynuyorlar.
Ya sevgili basın mensupları, işte buraya fazla dokunmayalım çünkü ortaya çıkan birçok gerçeklerde imza sahibi, hem de çekilen tüm çilelerle birlikte.
Halk sabırlı, yüreği o kadar geniş ki gık demeden herkesin doğruyu öğrenmesini bekliyor inatla. Ama gören göz kılavuza ihtiyaç duymaksızın bu inadın tükenmek üzere olduğuna da hemen takılıyor.