Öyküye Ağıt

Sanki eksiktim yarımdın... İki arada bir derede... Arafata... Oysa içimde devcileyin ırmaklar çağıldıyorda. Gün ışıklarını hain bir sevgili gibi çekiverince yeryüzünden; yüreğimin sol köşesindeki cevher ağrıyordu, biteviye ağlıyordu. Gün aldatıyordu ama karanlık rahat komuyorda adamı. Dertler bulut bulut üzerime yağıyordu. Bir başıma; zaman ve mekanın, yeryüzünü parselleyen tüm kirli sınırların ortadan kalktığı dehlizlere savruluyordum. Her köşe başında tanıdık tanımadık yüzler, simalar...Öncüler, arkadakiler, ortadakiler, kıyıdakiler, kenardakiler... Kah umut doluyordum kah ürküyordum. En çok da içine evrilenlere benzemekten korkuyordum. İnsan olanın duyarsız kalamayacağı karelere sürüyordu asude yolculuk. Çağlar içinde tebdil-i kıyafet insanlığımı arıyordum...