Safa ile Merve

Her nevinden çok çoktur sözümüz. Bir şiiriz biz. Her söz ile lakin birdir o candan özümüz. Bu şiirlerimiz der iken, kalem kalem der iken, dost ve kardeş olduk her harf ile. Bir nefer olduk onlarla. Kah kimi ağladık, kah kimi güldük şu şiir harmanımızda. Hem gördü şu güneşi o ay bile şahit oldu bize. O güneşti o güneş kuruttu hibr-i şiirimizi. O ay u bedr u hilaldi coşturdu her medd u cezir ile bahr-i şiirimizi. Değil mi ne ki dilimiz kalemimiz kelamımızla bile özü Safa ile Merve adını andık. Biz kim andık diyâr-ı yâri. Pınarın bildik kapıldık gittik biz de o diyara. Pınarı da aldı bizi yudum yudum yuttu yudu bizi. Bil ki ey dost-ı ebedî, ey dost-ı can-ı sermedim şu şiirnamemizin pınarı hem kân-ı haznesi. O Mervedir Merve. Ya Rab bu ne bereketli bir addır. Söyletir şöyle bize bu sözleri hem şu şiru eşar yaylamızdır o.