Şanssız Ülkesi

Ait olmak, içinde olmak; doğanın, yaşamın uyumunu kanıksamak! Boş lafa mahal bırakmıyordu bu his. Harekete geçiren bir tılsıma dönüşüyordu canlılığa her an tekrar nüfuz edip. Akış, uyumla tılsımlanınca; zamanı saymadan zamanlama mükemmelleşir. Hareket, düşünmenin ve dilin biyolojik hızını aşar. Bu belki de en temel içgüdüdür; her şeyi birbirine bağlayan ve hiç edecek kadar kudretli. Doğanın şarkısı dediğiniz, birbirine fısıldayışıdır enstrümanlarının; rüzgâr Mızrak Dağı'nın eteğine çarpıp çarpıp uçurumdan atlamadan önce şarkısını söyledi Babil'e “yola çıkma zamanı geldi!”