Şiir Ki Bitmeyen

Şiir ki bitmeyen'de Şiir Şiirleri'ni toplamış Ülkü Uluırmak. 1992'de yayımladığı Tavuskışı'ndan beri girdiği yolda, bir "şiir çılgını" olarak "şiiri çılgınlama"yı sürüdrüyor. Yontucuya nasıl direnirse taşın özünde sezdiği, o da direnen sözcükleri diplerden çekip şiir yapıyor.
Nursel Duruel

Sahi, nedir şiir? Ne işe yarar? Yaşamın neresinde durur? Nasıl ve ne için yazılırsa, neleri mümkün kılar?

Uluırmak'ın böylesi telâşları hiç mi hiç olmadı. O yıllardır sadece şiir yazdı, şiirini yaptı. Kendi dehlizlerinde ilerlemeyi, "icadettiği çılgınlığa" yürümeyi tercih etti. Yalnızca şu soruyu sordu: "Şiir yoksa nasıl yaşanacak?" "İyi ki şiir vardı" Sokaklara çıkılacak, gecede kalan şiirler aranacak, yıldızlara kayılacak, alıp başını giden şiirlerin peşinden koşulacaktı. Mor renkli şiirler yazılacaktı. Kendinden çıkmak isterken, kendine gidilecekti. Suladığım şiir olacaktı, sarındığım şiir.

Toprağı derin kazılacaktı şiirin; sözcükler, sesler tek tek ayıklanıp, tozları tek tek alınıp, anlardan şiir yapılacaktı.

"Şiirin bittiği yer yoktu(r)."

En iyisi, siz de Ülkü'nün "uçuşan şiir tozlarının önüne" atın kendinizi.
Gülsevil Tüzün
(Arka Kapak)

Ruhunu yitirmişler biraz zorlanacak bu şiirleri okurken. Ne yapalım? Bu şiirler modalara, trentlere uymuyor. Devşirme değil, imitasyon değil. Çeviri de kokmuyor. Sadece şiir.
Ülkü Uluırmak, yer kapma telâşında olmayan bir şair. Başkasıyla yarışmıyor. Sözcüklerin rantını yemiyor. Tek derdi kendi şiirini yapmak.

Eğer sözcüklerin bir bilinci, bir büyüsü varsa, işte onları çekip çıkarıyor en derinlerden. Bu şiirlerde, sözcüklerin hakiki bir ışıltısı olduğunu bir kez daha göreceksiniz. Hatta, kulağınızı dayayıp bakın, sözcüklerin sesini, sesin akışını, şiirin iç sesini de duyacaksınız.
Gülsevil Tüzün
(Tanıtım Yazısından)