Sözcüklerin Sonsuz Yası

Ben yazdığım şiirde; özde insanı, bir varlık olabilme yolundaki çatışmalarını anlamaya ve açığa çıkartmaya çalışıyorum. Şiirim, bu çatışmayı yaşayan ruhun çıkmazıdır. Çıkmazda oluş halidir sorun edindiğim mesele. Epistemolojik bilginin dışında, insanı her yönüyle kuşatan nesnelerin ve dışarılıkların ayrıntılı betimlenmesidir. Kimi zaman anlatımcıdır kurduğum şiir dili, kimi zaman göstermeci. Kendisinin çok uzağına düşmüş insanı, didik didik etmektir amacım. Bireyci değildir. Bireye büyüteç tutan; oradan toplumu, dünyayı yeniden kurmak amacı taşıyan bir şiirdir.

Doğaya dönüktür bir yüzü şiirimin. Kaynaklarım okundukça görülecektir; halk şiirin birikimi de vardır içinde divan şiirindeki o büyük ses de. Gelenekle her yönden iletişim kurmuş, onu dönüştürerek yaşatmış, kendi birikiminde bir zemin olarak ona yaslanmış bir yan da görülecektir yine. Kökü olanın inkarı değil, tam tersine modern bir bellek kurmak istemişimdir yazdığım şiirde. Bilerek yapılmıştır tüm bunlar. Rastlantısal izleklerden uzak, seçilmiş belirli izlekler üzerinde yürümektedir yazdıklarım. Her öz kendi biçemini kurmakla birlikte; belirli şekillerde ısrar edişim niyetimden dolayıdır.

Şiirin son kertede bir önermeler dünyasında değil de bir dil dünyasında doğup yaşaması gerektiğini düşünüyorum hep. Bireysel ve toplumsal olanın da temsili bir dil!