Urartu Tarihi ve Kültürü (Ciltli)

Adlarına Assur kaynaklarında, Uruatri olarak en erken M.Ö. 1273 yılında rastlanan Urartular, M.Ö. 9-7. yüzyıllarda batıda Fırat Nehri'nden doğuda İran Azerbeycan'ına, kuzeyde Gökçe Göl ile Aras vadisinden güneyde Toroslar'dan Urmiye Gölü'nün güneyine kadar geniş bir alanda egemen bir güç olarak, yakındoğunun büyük devletlerinden biir olmuştur. Urartu yerleşimleri yoğun olarak Doğu Anadolu başta olmak üzere Gürcistan, Ermenistan, Nahçıvan, İran ve Irak topraklarında yayılmış durumdadır. Urartu Krallığının merkezi bugünkü eski Van Kalesinde yer alan Tuşpa şehridir. Doğu Anadolu'nun dağlık coğrafyasının sert iklim koşulları altında kendilerine özgü bir kültür yaratan Urartular, özellikle mimarlıkta ve maden işçiliğinde özgün eserler veren Urartular bronz işçiliğinde de çağlarını aşan bir ustalığa erişmişlerdir. Yalçın kayalıklar üzerinde kurdukları görkemli kaleler, büyük saraylar, anıtsal tapınaklar ve çok odalı kaya mezarları eriştikleri üstün uygarlık seviyesini yansıtmaktadır. Tarım alanında da önemli işler başarmışlar, topraklarını sulamak için uzun kanallar açmışlar, suni göletler ve barajlar yapmışlar, nitelikli bağlar, bahçeler kurmuşlardır. Arkeoloji ve Sanat Yayınları'nın Belgin Aksoy'un çevirisiyle Türkçe'ye kazandırdığı "Urartu Tarihi ve Kültürü" eseri bu alanda yazılmış önemli başvuru kaynaklarından birisidir. Eserin yazarı Mirjo Salvini, Urartu çivi yazısının dünyadaki önemli uzmanlarından biri olup aynı zamanda Prof. Dr. Alttan Çilingiroğlu başkanlığında yürütülen Van-Ayanis kazılarının da heyet üyesidir.