Yangın Yılları

Kent kocamış bir manda

Gibi duygusuz

İri gövdesiyle

Uzanırken ışıklı bir çamur gölüne

Apansız açılıyor yurdumun tarihinden

Koyu bir cinayet sayfası

İrin gibi akıyor zamanın penceresinden

Sokaklara yapraklar ürperiyor

Ve kıpkızıl kesiliyor yıldızlar utançtan

Artık kendi dalına küskün

Bir ağaç gibi hayat sanki hiç yel esmiyor

Yaprak kıpırdamıyor

Tutuyor soluğunu bu cinayet filminin sonunu

Dehşetle bekleyen kent

Hiç mi hiç tükenmiyor sokaklarda koşan

Tekmeleyen ve ana avrat söverek

Kelepçeleyip götüren ayak sesleri