Yelkovan Yokusu

Yelkovan Yokuşu'ndaki öykülerde yeni olan, özgün olan bir şey var: Kadın'ı ve içinde bulunduğu ilişkileri erkek baskısı altında ezilme horlanma'' yavanlığından kurtularak derinlemesine kavrayış.
Selçuk Baran 'kadın'ı yazıyor, ama önce 'insan'ı yazıyor. Baran'ın kadınları kıstırılmış, acı çeken, cinselliklerinin üzerine örtü çekmemişlerse de, bunu açıkça ortaya koyamayan kadınlar, Güvensizlikleri kadınla erkeğin, erkekle kadının, kısacası insanla insanın 'insanca' ilişkiler içinde olmamalarından kaynaklanıyor. Yelkovan Yokuşu'ndaki kadınlar bu ilgisizliği, iletişimsizliği altedebilmek için -belki ayırdında olmadan- kendilerince çözüm arayan ve yüreklerine giderek ''ilgisizlik, insafsızlık, vurdumduymazlık'' yerleşen kadınlar, ''Sevinmeyi, gülmeyi unutan'' kadınlar. Ve erkekler...
Selçuk Baran kadını bir başına, öteki ilişkilerden soyutlanmış olarak, hep yapılageldiği gibi 'ezilmişlik' kavramının ardına sığınarak ele almıyor. Karşılıklı ilişkilerindeki en ince, en buğulu çaprazları gözardı etmeden, bir bütünlük içinde kavrıyor. Yelkovan Yokuşu'ndaki öykülerin yeniliği, özgünlüğü burada.