Yoksa Kendiliğinden mi

Hayatımızda olup bitenlerin içinde ne kadar varız? "Yoksa Kendiliğinden mi" iki türlü algılanabilen adıyla kişisel rolümüzü sorguluyor!... Ve işte o resim o anda çekildi evet, mutluluğumuzun resmi! Biz üçümüz birbirimizi ve bizi bir araya getiren nedenleri çok seviyorken... Orayı, o günü, o anı çok seviyorken... Tanıyanlar bakar bakmaz anladı zaten, Mihriban sadece Mihriban, "Makam Hanım" değil yani, yüzüne gözüne uçuşan karışmış saçlarına aldırmadan başını geriye doğru atışı, gülüşü, Sadi sanki az önce tuttuğu ellerimizden güç almış daha da yükselmiş gibi bir duruşla ortamızda, benimse gözlerim bile kısılmış görünmüyor çünkü ağzım kulaklarımda... Çocuklar gizliden birbirini gıdıklıyor gibi tam da çocuksu bir hareketlilik ve neşe içinde... Aramızda konuşmadık ama ben eminim, mutluluğumuzun resmini kimse hayalinden silemedi. O an o resmin içinde ya da dışında olanlar hep aynı şeyi gördü, aklından geçirdi, paylaştı ve yaşadı: Mutluluğu...