Şah-ı Mar

Sevdiği adam için bile bile ölüme giden kadın. Çavgeşin an­lattığı hikayede, Yüce gönüllü şah. Aşkını ve ırkını kurtarmak için kendini feda etmiş. Sen bir yılan için ölür müsün? Ama o bir insan için öldü. Öldürüldü! diye bitirirdi hikayesini.

Şahmaran Efsanesi hemen hemen bir çok ülkede bilinir ve her anlatının sonu Tarsus'ta noktalanır. diye biliyoruz. Vezir, Şahmaran'ın bedenini üç parçaya ayırırken geride Şahmaran'ın kırma ırkını bıraktığından habersizdi. Düşünün ki bu ırk, gizlice aramızda yaşıyordu ve günümüze kadar geldi.

İnsan soyu bizi mar olarak bilmez. Bilmesini biz de istemeyiz. Bizler yani Şahmaranın çocukları insanoğlundan korkarız, uzak dururuz; çünkü insanoğlu tehlikeli ve nankördür. Aslolan iyilikle kötülüğün savaşıyken insanoğlu bunu unutmuş, derisinin rengine, ırkına, parasının miktarına göre insanla­rı değerlendirmiş, kendi gibi olmayanları düşman bilmiş ve acıma­sız savaşlarla, korkunç kırımlarla birbirlerini yok etmişlerdir.