Sonun Başlangıcında

"iyi ki şiiri icat etmişiz
yoksa ben bunları iç diyemezdim
çıktığım en uzun koşudan bu yorgunluk
durmasam bilemezdim" derken şiire sarılmışız bin bir umutla. Mecalsiz kaldığımız yorgunluk
duraksamalarında, defterlerimizin, ceplerimizin
kuytusunda bekleyen parça bölük sözleri
bütünlemeye, ezgilendirip demlemeye çabalamışız.

En dar günümüzde bile, "ihanet kocaman, diri
dolanmış kavgamızın boynuna / utandırır şiiri" derken
bile şiire sığınmışız. Şiiri birey için de, toplum için de
kurtuluş olarak görmüşüz. Hayat neyi getirip
koyduysa önümüze ve bizler neyi dayattıysak hayata,
olup biten ne varsa ve ne edip işlemişsek, hepsi
önünde sonunda dizelerde bulmuş yankısını.

Şiire güveniyorum; çünkü içinde yaşadığım toplumun 2000 yıllık şiir geleneği bana hem cesaret hem güven veriyor.