This Is Not A Love Song / Bu Bir Aşk Şarkısı Değil (Ciltli)_{Video Sanatı ve Pop Müzik İlişkisi}

Bu Bir Aşk Şarkısı Değil: Video Sanatı ve Pop Müzik İlişkisi sergi kataloğu, video sanatının pop müzik ile ilişkisini ele alıyor ve aralarındaki etkileşimlere odaklanıyor, 1960'lardan günümüze pop müzik ile video sanatının kesiştiği yolların izini sürüyor. Serginin küratörü F. Javier Panera Cuevas'ın video sanatı ve pop müzik ilişkisini ele alan metni ile Pop İçinde Sanat / Sanat İçinde Pop, Histeri ve Din, Rock ve Kavramsal Sanat: 'Müzisyen Olmayanlar' ile 'Sanatçı Olmayanlar' Karşı Karşıya, Rock ve İkizi: Bir "Alet Çantası" Olarak Pop Müzik ve Dans Müziği Politikaları başlıklı beş bölümden oluşan sergi kataloğu, sergide yer alan işlerle ilgili detaylı bilgiler içeriyor.

Bu Bir Aşk Şarkısı Değil, müzik ile görsel sanatlar arasındaki ilişkinin son dönemde müzisyenler ile sanatçıların kendilerini egemen kültürel sistemin aktörü olarak konumlandırdığı veya o sistemde ardında, Greil Marcus'un deyişiyle, "silindikten sonra hafızamızda derin bir iz bırakan ruj lekesi gibi" geçici ama yoğun izler bırakarak küçük direniş biçimleri benimseyip muhaliflere dönüştüğü başka bir sanat tarihi üzerine düşünmeye teşvik ediyor.

Video Art and Pop Music Crossovers

This is Not a Love Song: Video Art and Pop Music Crossovers exhibition catalogue traces the genealogy of the relations between video art and pop music from the 1960s to today in which video art and pop music crossed roads. The catalogue features a substantial essay on video art and pop music relationship by curator F. Javier Panera Cuevas. The five chapters in the catalogue Art in Pop, Pop in Art, Hysteria and Religion, 'Non-Musicians' vs 'Non-Artists' Rock and Conceptual Art, Rock and Its Double: Pop Music as a 'Toolbox' and Dance Music Politics present a deeper look into the works in the exhibition.

This is Not a Love Song suggests that the relations between music and the visual arts force us to reconsider another history of art, in which musicians and artists can position themselves either as actors in the hegemonic cultural system or as critical radicals whose traces, as Greil Marcus would say, can be as intense and as short-lived 'as a lipstick stain that is removed but leaves a profound imprint on our memory.